در این حوزه برآنیم با یک دسته بندی فراگیر، روشی را برای ارائه ی هرچه بهتر عناصر زبانی در چهار بخش آوایی، واژگانی، دستوری و معنایی زبان فارسی ارائه دهیم. اگر چه از این روش برای اکثر زبان آموزان در سطوح مختلف کارایی دارد اما در این جا ملاک خود را فارسی آموزان باحداقل 15 سال و با سطح دانش دیپلم در نظر گرفته ایم. در هر بخش، ابتدا نیازهای تدریس بررسی می شود؛ سپس با استفاده از دستاوردهای دانش روان شناسی و مباحث مختلف علوم میان رشته ای مانند فلسفه ی اسلام و تفسیر قرآن، به ارائه ی روش های تدریس بهینه برای هر مبحث خواهیم پرداخت. سعی شده است برای هر مورد چند نمونه مثال زده شود تا از ابهام و ایجاد شبهه جلوگیری گردد. به بعضی از مباحث مانند بخش واژگان، بیشتر پرداخته شده که به دلیل اهمیّت فراوان آن در این روش بوده است. در پایان فصل نیز یک نمونه طرح درس ارائه شده است که نمونه ای کامل از روش سازمان دهی منطقی کلام به صورت موضوعی، با تکیه بر واژگان و ساخت های دستوری را ارائه می دهد.
آموزش آواها مهم ترین بخش در آموزش زبان به شمار می رود، چرا که اگر زبان آموز حتی یک آوا را چه در مرحله ی خواندن و چه در مرحله ی نوشتن، به غلط یاد بگیرد، دیگر قادر به درست خواندن زبان خارجی نخواهد بود. در زبان فارسی به دلیل وجود نشانه های عربی، کارآموزش آواها قدری مشکل است. بنابراین لازم است برای گروه سنی مورد نظر (یعنی با سطح دانش دیپلم و بدون آشنایی با الفبای فارسی)، حداقل سه جلسه به تمرین آواهای زبان فارسی هم در شکل گفتاری و هم به صورت نوشتاری اختصاص داده شود.
الف) شناخت نشانه های نوشتاری الفبای فارسی؛
ب) تلفّظ دقیق و کامل همه ی حروف و صداها؛
ج) شناخت اصوات به هنگام شنیدن آن ها؛
د) توانایی ترکیب آواها و نشانه های زبان فارسی در مرحله ی نوشتن و خواندن؛
ه) درک معنای واژه های کتب زبان فارسی.